مطالعات سازه‌ های نوین در معماری

همچنین با افزایش جمعیت جوامع بشری، علاقه به داشتن فضاهای بزرگ بدون حضور ستون‌های میانی خواهان بسیاری پیدا کرده است. سازه‌ فضاکار (Spatial Structure) به سازه‌ای گفته می‌شود که سه بعد داشته و به هیچ ترتیب نمی‌توان رفتار کلی آن را با استفاده از یک یا چند مجموعه مستقل دو بعدی تقریب زد. جنس این سازه‌ها می‌تواند از مواد مختلفی چون فولاد، آلومینیوم، چوب، کامپوزیت‌های مسلح، بتن، شیشه، مقوا و یا ترکیبی از این مواد باشد. اما عموما سازه های فضاکار از سیستم‌های اسکلت فلزی می‌باشند که از بافت تعداد زیادی هموند (مدول) که با شکل‌های استاندارد به یکدیگر متصل شده بوجود آمده و یک سیستم سبک را با صلبیت زیاد ایجاد می کند. گره‌ها (پیونده‌ها): شاید می‌توان گفت که مهمترین قسمت در سازه‌های متداول اتصالات و جزئیات مربوط به آنها می‌باشد. اعضاء (هموندها): بدنه اصلی یک سازه فضاکار را اعضای آن سازه تشکیل می‌دهند. این اعضا در سازه‌های فضاکار، پروفیلهایی در اندازه و مقاطع مختلف می‌باشند. عمده ترین مقاطع بکار رفته در سازه‌های فضاکار مقطع دایره‌ای، به صورت توپر یا توخالی ومقاطع نبشی یا قوطی است. تکیه گاه‌ها: شکل و موقعیت تکیه گاه‌ها در سازه‌های فضاکار، تاثیر زیادی بر نحوه توزیع نیروها در اعضای مجاور و تمرکز نیرو در آنها دارد. این بدان علت است که تعداد تکیه گاه‌ها در این سیستمها نسبت به سطح پوششی بسیار کم است و کل نیروهای قائم توسط این تعداد اندک تکیه گا ه‌ها به پی منتقل می‌گردد. در اغلب موارد اعضای مجاور تکیه گاه را پروفیلهای توپر و سنگین تشکیل می‌دهند. پل هشتم اهوازبه نام پل غدیر،1014 متر طول دارد،عرض کل پل 6/20 متر و عرض باند سواره رو 6/13 متر است. پایلونهای این پل 81 متر از سطح آب فاصله دارند و عرشه آن هم با 158 شمع به قطر 150 متر و عمق حدود 35 متر بر روی رودخانه قرار گرفته است. در دو طرف پل 32 کابل وجود دارد که مجموع طول این کابلها 170 کیلومتر است. پل غدیر در مراحل مختلف 30 هزار تن بتن ریزی شده است. برای نصب عرشه فلزی پل از پنج فروند جرثقیل و تجهیزات مدرن دریایی استفاده شده است. این پل خیابان زند در شرق رودخانه کارون را به خیابان تخت سلیمان در غرب این رودخانه متصل می‌کند